Lakota Duası

Ey Büyük Gizem,

Bana nasıl güveneceğimi öğret

Kalbime,

Aklıma,

Sezgilerime,

İçimdeki bilgiye,

Bedenimin duyularına,

Ruhumun nimetlerime.

Bana tüm bunlara güvenmeyi öğret ki

Kutsal Alan'ıma girebileyim

Kokumun ötesinde sevebileyim

Ve böylece her görkemli Güneş geçişinde

Dengede yürüyebileyim.

Bazı kadim gelenek "Kutsal Alan'ı" nefes verme ve nefes alma arasındaki boşluk olarak tanımlar. "Dengede yürümek" ise içimizdeki gökyüzü (maneviyat) ve yeryüzünün (maddesellik) uyum içinde olması olarak düşünülmelidir. Bu zamansız duanın özünü ise "güven" kelimesi oluşturur.

Sizce kendimize, hayata ve akışa güvenmeyi ne zaman bıraktık?